Ο κύκλος της Ζωής και του Θανάτου

Το από πού «ήρθαμε» και το που θα «πάμε» είναι ερώτημα διαχρονικό το οποίο έχει απασχολήσει όλους τους πολιτισμούς αλλά και θρησκείες, φιλοσοφικά ρεύματα, την επιστήμη, την Αστρολογία και από ότι φαίνεται αυτό το ερώτημα δημιουργεί και έσοδα σε κύκλους καθώς η παρουσία του φόβου και του αγνώστου είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης και αυτό διαχρονικό.

Στην Αστρολογία, συχνά αναφερόμαστε στον 8ο Οίκο, στον Κυβερνήτη του 8ου, στο Μεσοδιάστημα Άρη/Κρόνου αλλά και στην έννοια του Κάρμα όπου εμπλέκεται η μεταφυσική.

Στον 8ο Οίκο όπου εμπλέκεται ο Θάνατος, εμπλέκονται και οι κληρονομιές, αλλά και το σεξ καθώς όταν συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τη φθορά του στο πέρασμα του χρόνου και την παρουσία του Θανάτου, έρχεται το σεξ για την διαιώνιση του είδους του, των κληρονομικών του χαρακτηριστικών αλλά και γονιδίων και μιμιδίων ώστε μέσα από της παρουσία των απογόνων του έχει πραγματοποιήσει μία μορφή νίκης απέναντι στο γνωστό σε όλους όμως και άγνωστο και στον φόβο του Θανάτου. Έτσι, στο ερώτημα εάν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα? Απαντώ : η ιδέα του Θανάτου στην κότα, την έκανε να κάνει το αβγό για την διαιώνιση του είδους της.

Καθώς ζούμε σε ένα Σύστημα που έχει τους δικούς του απαράβατους Νόμους, το Ηλιακό μας Σύστημα, όπου γύρω απ’ τον Ζωοδότη Ήλιο –Ζωοδότης καθώς είναι απαραίτητος για την θερμοκρασία του πλανήτη, την ανάπτυξη φυτών, αλλά και των ζώων και του ανθρώπου- κινούνται συνεχώς σε τροχιές οι Πλανήτες ως ένας μηχανισμός αεικίνητου όπου το σύστημα παράγει ενέργεια και καταναλώνει αυτήν που παράγει για να βρίσκεται σε συνεχή κίνηση όλος ο μηχανισμός χωρίς να λαμβάνει εξωτερική δηλαδή ενέργεια, φαίνεται πως μέρος αυτής της ενέργειας δίνεται στα φυτά, στα έμβια όντα και φυσικά και στον άνθρωπο και κατόπιν στο τέλος αυτής της Ζωής τους, καθώς η Φυσική μας λέει πως η Ενέργεια δεν χάνεται παρά μόνον μετατρέπεται σε άλλες μορφές, επανέρχεται αυτή η Ενέργεια ξανά στον Μεγάλο αυτό οργανισμό το Ηλιακό μας Σύστημα κ.ο.κ.

Κάθε οντότητα για να υπάρχει στη Ζωή πρέπει τα ζωτικά της όργανα να κινούνται και να βρίσκονται σε συχνότητα λειτουργίας, ενώ όταν αυτά σταματήσουν να κινούνται τότε η αναφερόμενη οντότητα παύει να Ζει και άρα Πεθαίνει. 

Οι δοξασίες πολιτισμών στον Ήλιο, ενώ ίσως κάτι να γνώριζαν οι Αζτέκοι που αφιέρωναν τις Ανθρωποθυσίες τους για να μη σβήσει ο Ήλιος καθώς η Ενέργεια που δίνει το Ηλιακό Σύστημα και τη μεταφράζουμε ως Ζωή, επιστρέφει και πάλι πίσω με το φαινόμενου του Θανάτου των όντων, πίσω στον μηχανισμό αυτό τον αεικίνητο! Τον μηχανισμό που με τις δυνάμεις του και την Ενέργεια που παράγει τροφοδοτεί τον Πλανήτη μας με Ζωή και ο μηχανισμός αυτός απορροφά την Ενέργεια που χρειάζεται για την ύπαρξή του απ’ τις οντότητες που βρίσκονται σε τέλος. Έτσι λοιπόν φαίνεται να ερχόμαστε από αυτό το Όλον να παίρνουμε μορφή, να αποκτούμε προσωπικότητα, να έχουμε βιώματα, εμπειρίες, να συνθέτουμε μαζί με άλλες οντότητες που συναντάμε σε κάθε στιγμή της Ζωής μας έναν περίπλοκο ιστό και να πλέκομε τα ακκασικά αρχεία και μετέπειτα να γυρνάμε ως Ενέργεια ξανά πίσω στο αρχικό σύστημα. Έτσι λοιπόν, η ανακύκλωση δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, υπάρχει στη Φύση, στο Σύμπαν, στον υλικό κόσμο και στην Ενέργεια που συνεχώς μεταβάλλεται.

Η περιοδικότητα είναι ο φυσικός εκείνος νόμος που εκδηλώνεται σε κάθε φαινόμενο της φύσης.

Ο όρος Μετενσάρκωση αναφέρεται στη διαδικασία στην οποία η ψυχή μετά το Θάνατο αποχωρεί απ’ το σώμα, επιστρέφοντας αργότερα σ’ ένα άλλο σώμα. 

Η ψυχή δεν έχει αρχή, ούτε και τέλος... 

Στην Αστρολογία ο Καρμικός Νόμος, τα αίτια και αποτελέσματα αυτού στην συγκεκριμένη ενσάρκωση που καλείται ο Αστρολόγος να αποσαφηνίσει, είναι μετά από ανάλυση των Δεσμών Σελήνης (Βόρειου και Νότιου), ανάδρομων Πλανητών, έξω-κρόνιων Πλανητών αλλά και 4ου, 8ου, 12ου Οίκων.

Στο ερώτημα της Ζωής αναλύεται όλο το Ωροσκόπιο ως Γενέθλιο αλλά και στην δυναμική του στο Χρόνο μέσω Διελεύσεων, Προοδευτικών Συστημάτων, Ηλιακών Επιστροφών κ.λ.π.

Στο ερώτημα του τέλους της Ζωής και της μετέπειτα κατάστασης απ’ την Ζωή στο Θάνατο, θα έλεγα πως ο Κρόνος που χαρακτηρίζεται απ’ την έννοια του Χρόνου δίνει όρια καθώς η Ζωή είναι πάντα μέσα σε όρια είτε δράσης, είτε ενεργειών, είτε περιβάλλοντος του ατόμου ενώ μετά τη Ζωή ο Ουρανός μας βοηθά να κατανοήσουμε την διακοπή της που ουσιαστικά είναι φαινόμενο διακοπής της ηλεκτρικής ενέργειας και των συχνοτήτων του Εγκεφάλου –συγκεκριμένα του ερπετοειδούς εγκεφάλου τον βασικού δηλαδή εγκεφάλου-, ταυτόχρονα όμως ο Ουρανός είναι και ο Πλανήτης της απελευθέρωσης από δεσμά, της ελευθερίας. Μετέπειτα, ο Ποσειδώνας όπου στο πέρασμα απ' την ύπαρξη στην ανυπαρξία είναι εκείνη η «ναρκωτική ουσία» που εκκρίνει ο ίδιος ο εγκέφαλος και υπάρχει η διάθεση ευδαιμονίας στο πέρασμα ή την μετάβαση, ένα συναίσθημα που θα μπορούσε να συγκριθεί ίσως με τους πιλότους μαχητικών όπου παλεύοντας με επιταχύνσεις και «αρνητικά G» βιώνουν ανάλογες εμπειρίες καθώς ο εγκέφαλος εκκρίνει την αντίστοιχη ουσία, αλλά και του Πλούτωνα του μετασχηματισμού δηλαδή της Ύλης και της Ενέργειας που αυτή ενσωματώνεται με το Όλον δηλαδή τον Μηχανισμό του αεικίνητου Σύμπαντος.

Ο Michel Gauquelin (Μάικλ Γκόκουελίν) στο βιβλίο του «Κοσμικές επιρροές στην ανθρώπινη συμπεριφορά», λέει: «Το μωρό που πρόκειται να έλθει στον κόσμο ανοίγει ένα διάλογο με τους πλανητικούς θεούς». 

Λόγος φόβου δεν πρέπει να υπάρχει καθώς απλά επαναλαμβάνουμε κύκλους εκδήλωσης της Δημιουργίας. 

Καθώς φαίνεται και αποδεικνύει η Κβαντική είμαστε άχρονοι και παντού!

Από τον Κώστα Κονδύλη